Les traemos un poema muchas de cuyas palabras se nos escapan apelando a nuestros profundos sentimientos de empatia por todas esas heroínas olvidadas por nosotras, por el mundo y hasta por ellas mismas.
Balada das costureiras esquecidas
Cada noite destecíase a memoria.
Desde o abrente cosendo bágoas no rodo
da saia rota, cosendo a dor de cada golpe
contra o peito,
contra o peito seco.
Remendando.
Remendando as feridas das tesoiras azuis nos cabelos mozos,
as feridas que no corpo falan
de todo o que destecendo calas,
de todo o que calando esqueces,
de todo o que amargamente ocultas
no fondo da memoria.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor que ser derrubada,
tronzada,
abelaneira derramada que xa non quere dar froito.
Cada noite destecíase a memoria
e na estadea das viúvas brancas vin o teu rostro calado e esquecido,
o teu rostro esquecido,
o teu nome esquecido,
o teu pesar esquecido.
Cada noite destecíase a memoria
no silencio
e ti
antígona anónima procurabas nos foxos da noite
os corpos locuaces
de todos os que amabas.
Rabuñabas a terra,
enterrabas os mortos co teu corazón,
coa túa vida,
afundida nun pozo de sombras ocultado.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor có tacto azul e xélido do aceiro,
o tacto azul e xélido da man con que te atan,
a man coa que arrancan a voz,
antes do silencio.
Silencio de laverca muda.
Todo o que ti teciches esfiouno o esquecemento.
E agora cómpren mans de muller que enfíen
cada un dos teus nomes na agulla da memoria
para coser un cobertor desmesurado
que abrigue as nosas almas do silencio.
Marta Dacosta Alonso
Balada das costureiras esquecidas
Este poema foi escrito para un acto organizado a finais de marzo pola Comisión Comarcal da Muller do BNG de Vigo, acto realizado en honra das mulleres esquecidas, aquelas que sufriron tamén a guerra e a posguerra e das que nada sabemos. Despois o poema publicouse na revista Move, revista independiente do Modus Vivendi. Algunha vez ilustrei o poema coa foto da miña bisavoa, unha muller curtida, da que non sei que vivencias gardou daqueles anos, cando ela morreu aínda eu non pensaba nas cousas. Aquí a tedes: a pequena e moi forte Saladina, a "fada das ilusións feitas rosca de Reis".
No hay comentarios:
Publicar un comentario